İstanbul, kuruluşundan beri bir çok medeniyete ev sahipliği yapmış, bir çok devletin ve ulusun başkentliğini üstlenmiştir. Bu önemli konumu ile şehircilik hizmetleri kralları, imparatorları ve pahişahları ilgilendiren bir konuydu.
Osmanlı devrinde, belediyecilik hizmetlerini üstlenen kişiler kadılardı. Kadılara bu görevlerinde subaşı, böcekbaşı, çöpçülük subaşısı, mimarbaşı gibi yeniçeri ocağına bağlı askerler yardım ediyordu. İstanbul'un ilk kadısı Hızırbey Çelebi idi. Osmanlı devrinde İstanbul'da 422 kadı görev aldı.
Osmanlı devlet anlayışında belediyenin karşlılığı olan terim şehremini idi. Belediye başkanlarına da şehremini adı verilmekteydi.
Osmanlı döneminde modern anlamda ilk belediye anlayışı; Tanzimat fermanından sonra Kırım Harbi sırasında müttefiklerden esinlenerek oluşturuldu. Osmanlı döneminde, İstanbul'un ilk şehreminisi Salih Paşa olmuştur(1855). 1877 yılında belediyelerle ilgili çıkarılan kanun vasıtasıyla İstanbul belediye anlamında 20 ayrı bölgeye ayrıldı.
Şehreminiye bağlı olararak çalışan kuruma Şehremini ve Şehremaneti Meclisi denilmekteydi. Bu meclis padişah tarafından atanan 6 üye ve şehremini ile birlikte toplam 7 üyeden oluşmaktaydı.
1913 yılında çıkarılan Dersaadet Teşkilat-ı Belediyesi Hakkında Kanun-ı Muvakkat kanunu ile belediyecilik yeniden düzenlendi. Şehremini Meclisi yerine Encümen-i Emanet kuruldu. İstanbul tek bir belediye ve 9 şube olarak tasarlandı.
Cumhuriyet dönemi ile birlikte belediye işleri valierin görev alanlarına dahil edildi.3 Nisan 1930 yılında çıkarılan 1580 sayılı kanun ile belediye 10 şubeye ayrıldı, eski ünvanlar kaldırıldı.Meclis-i Umumi yerine seçilerek görev başına gelen İstanbul Umumi Meclisi getirildi.
İstanbul'da 1927-1957 yılları arasında yerel yönetim valiliğe bağlı olarak yürütüldü. 1 Mart 1957 tarihinde belediyeler özel idarelerden ayrıldı.
